Na zo'n 2,5 maand komt er een einde aan onze verkenning in dit prachtig land. We hebben er echt van genoten, rustig gereisd en toch veel gezien. Hier een overzicht van onze laatste weken.
Villavieja, Tatacoa woestijn (hier alle foto's)
De Tatacoa woestijn is weeral een bijzonder stukje natuur in Colombia. Feitelijk is het geen échte woestijn, want het zou er teveel regenen. Het valt daarom onder tropische droge bossen. Maar blijkbaar is er de laatste jaren zo goed als geen regen meer gevallen... De gigantische vlakte van 330 km² wordt omringd door een bergachtig landschap. In ons hotel hebben we kennis gemaakt met een Colombiaans koppel uit Bogota en we besloten om de dag erop samen met een gids een stukje van de woestijn te verkennen. Je moet vroeg vertrekken want in de middag loopt de temperatuur op tot meer dan 40°. Met de gids hebben we een wandeling gemaakt door de vallei van de Xilopalos. Ik vond het niet het mooiste stukje van de woestijn, maar de vogels maakten veel goed.
Zonder de gids hadden we deze uilenfamilie nooit ontdekt.
De volgende dag hebben we de brommer van de gids gehuurd om er zelf op uit te trekken in de woestijn. We begonnen bij het grijze gedeelte, Los Hoyos, waar het nogal kan 'spoken'. Door de erosie hebben zich er namelijk bizarre formaties gevormd waarvan een gedeelte een hoog spookgehalte heeft. Maar we waren niet bang hoor!
Je kan er zelfs zwemmen tussen de rotsformaties, maar dit hebben we aan ons voorbij laten gaan.
Op de terugweg hebben we een stukje van het 'rode' gedeelte, Cusco genaamd, verkend. Zie jij ook wat ik zie?
Tijdens het 'golden hour' vanaf een uur of 4 zijn we teruggekeerd en hebben we de rest van het 'rode' gedeelte verkend. Gelukkig kon Stef al een beetje beter met dien ouwe crossmoto rijden, want in het begin was hij een gevaar op de weg! Toen was ik wel bang!
Door het gebrek aan lichtbronnen is deze woestijn een van de beste plekken om sterren te kijken. Aan de Tatacoa Observatietoren kun je dagelijks om zeven uur ’s avonds uitleg krijgen over het sterrenstelsel en het heelal. Maar we waren er niet alleen. Zo'n 150 mensen waren opgedaagd maar met maar 2 sterrenkijkers is dit niet echt ideaal. Onder een indrukwekkende sterrenhemel, inclusief melkweg, kregen we uitleg en hebben we Jupiter en Saturnus gezien.
Bogota (hier alle foto's)
Deze hoofdstad op 2600 meter hoogte telt bijna evenveel inwoners als België. We hadden gehoord dat er erg veel streetart is dus we keken er naar uit. Maar deze stad vonden we het minste stukje van Colombia. We verbleven er in de wijk 'La Candalaria', de oude binnenstad. Overdag is het er nog te doen, maar 's avonds kwamen we er liever niet buiten. We hebben er een free walking tour gedaan. Zelfs in groep is er iemand zijn gsm kwijtgespeeld. Je moet er dus echt wel opletten met zakkenrollers. De volgende dag hadden we ons ingeschreven voor de graffiti tour maar meer dan 100 mensen kwamen opdagen om door 1 gids rondgeleid te worden. Dat was er voor ons echt over en na 5 min hebben we afgehaakt om de streetart zelf te ontdekken. Te voet zijn we naar Calle 26 gewandeld, zodat je door wat wijken komt die je normaal niet doet. In Calle 26, aan de buurt van de grote begraafplaats zijn we echter snel teruggedraaid wegens een te onveilig gevoel. Dat maakt het dus niet leuk en zo zijn we maar 3 nachten in Bogota gebleven, minder lang dan gepland. Gelukkig hebben we toch nog mooie streetart ontdekt.
Zipaquira (hier nog meer zout)
Dit dorpje ligt op zo'n 50 km ten noorden van Bogota en is bekend om zijn zoutkathedraal. Eeuwen geleden bevond zich bij dit dorp een zoutmijn die zelfs nog door de Muisca indianen is gebruikt, in de derde eeuw voor Christus. De kathedraal werd ondergronds uitgehouwen voor de mijnwerkers in 1954. In eerste instantie werd er alleen een kapel uitgehouwen, later werd er een complete kathedraal gebeiteld, maar door veiligheids problemen werd het heiligdom in 1990 gesloten. De huidige kerk werd gebouwd vanaf 1991 en in 1995 geopend voor het publiek, opnieuw gebruik makend van gangen welke verlaten waren door de zoutwinning. Het resultaat is aan elkaar geschakelde ruimtes met verschillende formaten waarbij de grootste ruimte, de daadwerkelijke kathedraal een afmeting heeft van 75 meter in de lengte en 18 meter in de hoogte Vanaf de ingang ga je zo’n 200 meter naar beneden om het schip te bereiken. De verlichting, waarbij telkens de kleuren veranderen, geeft een extra speciale dimensie aan deze bijzondere plek en brengt mooie foto's teweeg.
We zijn 2 nachten in het dorpje verbleven en het was er erg gezellig. Je hebt er in het historische gedeelte 2 mooie pleintjes en een mooie kerk. Toen we er op een terras een pintje aan het drinken waren was er net een begrafenis gedaan en kwam er een orkestje spelen. Dat zijn zo die momenten die je niet op foto kan vastleggen maar heel speciaal zijn.
Villa de Leyva (hier alle foto's)
Dit stadje wordt beschouwd als een van de mooiste koloniale plaatsen in Colombia. Witgeschilderde huisjes en straten belegd met ongelijke stenen vormen hier het straatbeeld. Rondom vind je een rustiek berglandschap. Het lijkt alsof de tijd hier heeft stilgestaan. Plaza Mayor is het grootste plein in het land en de ontmoetingsplek. Hier kan je optimaal van je pintje genieten. In het weekend kan het er erg druk zijn met Colombianen die Bogota ontvluchten, wij waren er in de week en het was erg rustig. Soms iets te rustig want vele restaurantjes sluiten door de week enkele dagen. We hebben er vooral door de straten gekuierd en rustig aan gedaan.
San Gil (nog enkele foto's)
De relatief kleine stad heeft een grote naam in het land; door de gunstige ligging, omringd door bergen, rivieren, grotten, watervallen en andere natuurspektakels, is het namelijk het outdoor paradijs van Colombia. Raften staat al lang op ons lijstje, maar toch vonden we weer een excuus om het niet te doen. Gepensioneerd waardig zijn we dan maar gaan wandelen in het park, want als je je niet begeeft aan de activiteiten is er niet veel te beleven in het stadje, buiten lekker eten. Na 2 nachten zijn we dan ook verder gereisd.
Barichara (hier nog meer foto's)
Barichara wordt terecht het mooiste dorp van het land genoemd. Het koloniale stadje werd in 1978 daarom tot cultureel erfgoed uitgeroepen. We zijn er elk straatje enthousiast gepasseerd en je kan er foto's blijven nemen. Echt prachtig, die huisjes met vaak nog adobe accenten! We logeerden net aan de rand van het dorp, met een prachtig uitzicht, zelfs in de douche...
Als je nog meer rust wil kan je er ook een mooi kerkhofje verkennen.
De bekendste wandeling in de buurt loopt over de 'camino real' vanaf Barichara naar het idyllische dorpje Guane. Het is een afstand van ongeveer 9 km en voor het grootste gedeelte wandelden we over een met stenen geplaveid pad, de zogenaamde 'camino real' uit de Guane cultuur. Ongeveer 1 km voor Guane passeer je een finca waar je o.a. een drankje kan kopen, even rusten en dan via hunne hof naar een prachtig uitzichtpunt kan lopen. Op dit rustpunt hebben we 3 jonge dames uit de Kempen ontmoet, waarvan Cécilia, een nichtje van Mieke Hens! De wereld is klein...
Guadelupe (hier alle gaten)
Dit verborgen pareltje is nog helemaal niet bekend onder de toeristen, maar ook niet onder de Colombianen. Het staat nergens vermeld in de boekjes en zelfs de toeristenbureaus spreken er niet van. Ik heb het gevonden bij het 'googlen', via iemand zijn blog. Waar zo'n blog toch allemaal niet goed voor is hé. De blogger durft het zelfs Santander's Cano Cristales noemen, maar die vergelijking gaat toch niet op voor ons. Wel is het ook een erg apart natuurfenomeen. De rotsen hebben een rode schijn en het is ook een rivier, maar hier stopt dan toch de vergelijking. Wat het zo speciaal maakt zijn de gaten in de rotsen van de rivier die ontstaan zijn door duizenden jaren van erosie. De rode kleur van de rots komt beter tot zijn recht als de zon schijnt, maar in de ochtend was het helemaal bewolkt. We besloten daarom om eerst naar een andere locatie te gaan, namelijk Quebrada del Salitre, ook een rivier met gaten maar met iets meer stroming. Het is een 40 minuten wandelen van het dorp. We waren er helemaal alleen, als je de koeien niet meerekent, en oorspronkelijk niet van plan om er in te gaan. We wilden namelijk erna nog eerst gaan lunchen vooraleer we naar de echte gachas gingen, en met natte badkleding is dat niet zo handig. Maar het water was zo verleidelijk dat we er dan maar in ons blootje zijn ingegaan. Hier wat Adam en Eva foto's. 'The making of' blijft onder ons 2-en.
Na onze lunch zijn dan naar Quebrada Las Gachas gewandeld, een goed uur van het dorp verwijderd. Het was een hele mooie wandeling door een prachtig landschap.
Bij de gachas was er slechts nog een ander koppel aanwezig, dat was dus ook al een meevaller. De gaten in de rivier zijn echt wel heel apart en na dat uur wandelen heb je dan ook echt zin om er in te gaan badderen.
De foto's spreken voor zich. Het was weer een zalige dag.
Nog zo'n pareltje van een dorpje, op 2900 m hoogte en niet veel bezocht door toeristen. Jammer eigenlijk, want het is echt de moeite. Het echte leven in Colombia.
De dorpjes in deze streek hebben allemaal een specialiteit, in dit dorpje is dit ballen maken. Het is begonnen met handgemaakte leren voetballen, nu zijn de ballen vooral in kunststof en in alle maten en vormen. We hebben zo'n werkplaats bezocht waar de ballen gemaakt worden. Geen optimale werkomstandigheden.
Vanaf Mongui kan je een prachtige dagtocht maken naar de Paramo de Oceta, een wonderschoon landschap van meren, venen en graslanden, onderbroken door rotsformaties. Karakteristiek voor dit ecosysteem zijn vele soorten espeletia's, ook de frailejon genoemd. We hadden geluk met het weer en hadden een zonnige dag. Niet evident daar want je wandelt tot op 4.200 m hoogte en vaak zit het daar in de mist. Wij hadden prachtig zicht en hebben er gedurende de 5,5u wandelen elke minuut van genoten.
Op de terugweg naar Bogota kiezen we ervoor om niet in Bogota te slapen maar terug in Zipaquira, je weet wel, het dorpje met de zoutkathedraal. We hadden er een geweldig hotel en in de buurt ligt er nog een zoutkathedraal die we nog niet bezocht hadden, Nemocon genaamd. Tussen de jaren 1816 en 1968 werd in de tunnels van deze zoutmijn zo’n 8 ton zout gewonnen. Een gids leidt ons door de donkere tunnels, 80 meter onder de grond. We zijn er helemaal alleen. Het meest bijzondere aan deze mijn is het water die als ongelooflijke mooie spiegels fungeren. Heel speciaal! Het hart van zoutkristallen maakt het plaatje helemaal af.
Er is in deze mijn ook heel wat aandacht besteed aan het mijnongeluk in Chili dat op 5 augustus 2010 plaatsvond. Het dak van de koper-goudmijn begaf het, en 33 mijnwerkers werden hierdoor in de mijn opgesloten. De mijnwerkers zaten ongeveer 700 meter diep en ongeveer 5 km van de ingang van de mijn. Pas op 23 augustus kon men praten met de mijnwerkers. Op 12 oktober begon de reddingsoperatie. Hierbij werd gebruikgemaakt van een smalle capsule die in de meer dan 600 meter diep geboorde schacht als een lift op en neer ging en waarbij telkens één man kon worden opgehaald. Na zes uren kwam de eerste mijnwerker boven de grond, op 14 oktober waren alle mijnwerkers weer bovengronds. Zulk een capsule is hier ook te bezichtigen. Het verhaal maakte wel indruk op ons, zeker als je zelf vele meters onder de grond zit. Er is ook een film over gemaakt, The 33.
Tevreden keren we terug naar Zapiquira waar we samen met vele Colombianen in een café voetbal hebben gekeken, Venezuela tegen Colombia. We werden er zelfs door enkelen getrakteerd op een pintje, ze vonden het blijkbaar sympathiek dat we mee kwamen supporteren. Helaas is het wel bij 0-0 gebleven.
Morgen vliegen we naar Chili, waar we eerst het Paaseiland gaan bezoeken. Hierover later meer, uiteraard. Vele groetjes en dikke kussen. Ann en Stef
