Colombia, velen denken bij dit land aan gevaar, drugs en nog eens gevaar. En ik geef het toe, 2 jaar geleden dachten wij er ook zo nog over. Maar onderweg hebben we heel veel reizigers ontmoet die erg lovend waren over het land zodat we het met eigen ogen wilden zien. En we vinden het fantastisch! De mensen zijn er erg vriendelijk, blij dat je hun land bezoekt, het landschap is prachtig en afwisselend met prachtige vogels, het is een proper land, met over het algemeen goede overnachtingsmogelijkheden aan een goede prijs, lekker eten, erg veel lekker, voor ons vaak onbekend fruit, veel bezienswaardigheden, koloniale steden en ga zo maar door. We nemen hier dus onze tijd en genieten volop van het leven en elkaar!
De reis naar Colombia verliep nochtans niet zorgeloos. In de ochtend, om 5u30, vertrokken we van onze camping in Vancouver richting Seattle, waar we voor 11u onze camper moesten inleveren. Zo vroeg in de ochtend waren we de enige aan de grens, dus dat verliep prima. Camper was ook prima in orde, dus de waarborg kregen we terug. De vlucht van Seattle naar LA verliep naar wens. Maar bij het inchecken in LA naar Bogota ging het stresslevel naar rood. De dame van Avianca vroeg namelijk naar onze uitvlucht maar die hadden we niet want we hadden nog geen idee hoe lang we in Colombia wilden blijven, laat staan waar we erna naartoe gingen. Het visum is geldig voor 3 maanden en we wilden onze flexibiliteit behouden. We probeerden dit vriendelijk uit te leggen maar de luchtvaartmaatschappijen doen tegenwoordig hier vaak moeilijk over (hangt er ook van af wie je tegenover je krijgt). Het is namelijk al eens voorgevallen dat bij aankomst in het land de douane naar je uitvlucht vraagt en als je niet wordt toegelaten moet de vliegmaatschappij je terugvlucht betalen. Dat willen ze dus niet meer riskeren maar de realiteit is dat de douane nooit naar je uitvlucht vraagt. Ondertussen was het boarden van ons vliegtuig al gestart en wij stonden nog altijd aan de balie. Gelukkig had ik op internet al vaak zien voorbijkomen dat je op een site een nepticket kan boeken dat 12u geldig is. Met trillende handen heb ik dit op mijn smartphone voor elkaar gekregen maar het e-ticket kwam maar niet in mijn mailbox en onze nieuwe vriendin wou dat toch zien. Na heel wat overredingstacktiek was ze toch bereid om ons een boardingpas te geven maar ze wist er wel nog bij te vertellen dat ze nog zouden zien of we op de vlucht mochten... Toen moesten we nog achter een rij aansluiten om voorbij de douane te komen, checken van handbagage en spurt naar onze gate. Onderweg hoorden we onze naam al afroepen en als laatsten stapten we op het vliegtuig. In het vliegtuig kwamen ze vragen naar onze naam en vreesden we nog dat we terug moesten uitstappen maar toen de deuren dichtgingen konden we eindelijk gerust ademhalen. Oef!
Cartagena (hier alle foto's)
Cartagena is met afstand de mooiste stad van Colombia en staat sinds 1984 op de UNESCO Werelderfgoedlijst. Bovenop de westelijke verdedigingsmuur heb je een prachtig uitzicht. Aan de ene kant zie je het helderblauwe water van de Caraïben, aan de andere kant een wirwar van kronkelende, middeleeuwse straatjes. Een mix van rode dakpannen, koloniale villas, barokke kerken, knusse pleintjes en imponerende paleizen. Hierdoor zijn we er ook niet alleen en is het er allemaal duurder dan de rest in het land, maar dat lieten we niet aan ons hart komen.
Natuurlijk zijn we er ook op zoek gedaan naar streetart, die je vooral kan vinden in Getsamani, een wijk net buiten het oude stadscentrum. Hier zijn we ook fan geworden van Findac, een Ierse artiest die we ook al hadden gezien in Sao Paulo, Brazilië. De eerste 2 afbeeldingen zijn van hem.
De meeste mensen gaan naar deze stad om het Tayrona NP te ontdekken of de trekking naar de Lost City te doen, maar wij hadden hier niet zoveel zin in. We hebben het hier rustig aan gedaan en ik heb vooral aan de blog van Canada gewerkt. Er waren wel enkele hele leuke restaurantjes en 's avonds was het er erg gezellig.
Minca (hier alle foto's)
Dit klein bergdorpje is gelegen aan de rand van de Sierra Nevada (het hoogste kustgebergte ter wereld) in de bergtoppen bij Santa Marta, op ongeveer 600 meter hoogte en is een ideale uitvalbasis om te ontsnappen aan de warmte van de Caribische kust. Je moet er wel de steekvliegjes bijnemen die me al na enkele minuten al te pakken hadden. Het is er ook erg vochtig. Wat nat wordt droogt er niet meer. We logeerden er mooi, aan een rivier met een tuin vol mooie planten en vogels, waaronder een colibri die altijd in de buurt was.
Colombia staat bekend om haar goede koffie en chocolade. Het zijn belangrijke export producten, maar Colombianen zelf moeten het doen zonder goede koffie en lekkere chocolade want de 1e keus wordt geëxporteerd. Dit levert namelijk veel meer op dan afzet in eigen land. We zijn een dag nog wat hoger gewandeld naar een koffie- en cacaoplantage, La Candelaria genaamd. Hier vertelden ze ons alles over cacao en kregen we een chocolademasker, waardoor we (nog steeds) 10 jaar jonger lijken. Het ligt echt precies op het einde van de wereld maar de omgeving is prachtig.
Medellin, ook wel de stad van de eeuwige lente genoemd wegens het aangenaam klimaat maar ooit was de stad het onbetwiste centrum van de wereldwijde cocaïnehandel. De beroemdste drugsbaas ter wereld, Pablo Escobar, bestuurde vanuit Medellín zijn imperium dat zich uitstrekte tot ver in de Verenigde Staten en Europa. Op het hoogtepunt had zijn drugskartel tachtig procent van de wereldwijde cocaïnehandel in handen. Escobar was volgens het Amerikaanse zakenblad Forbes in 1989 de op zes na rijkste man ter wereld. Zo veel geld wekt natuurlijk jaloezie. Rivaliserende drugsbendes maakten eind jaren tachtig jacht op de Colombiaanse opperdrugsbaas. In de stadsoorlog die volgde vielen alleen al in 1991 meer dan 7000 doden. Escobar droeg aan dit extreme moordcijfer overigens zelf ook aardig bij. Zo loofde hij 600 dollar uit voor iedereen die een politieagent vermoordde. Hij executeerde vijanden en afvallige vrienden ook eigenhandig dat het een lieve lust was. Bovendien pleegde Escobar meerdere terroristische aanslagen om zijn vijanden af te schrikken en de publieke opinie te beïnvloeden. In 1993, op 44-jarige leeftijd, is hij vermoord door de politie of een rivaliserende drugsbende, hier bestaan verschillende versies over. Een hypermodern metrostelsel tekende de revival van de stad in de jaren negentig. De drugskartels werden de stad uitgedreven. De FARC en andere verzetsbewegingen in de stad gaven zich over.
De stad is nu erg populair bij toeristen. Het straatbeeld wordt op heel wat plaatsen beheerst door beelden van kunstenaar Fernando Botero, de beroemde Colombiaanse schilder en beeldhouwer. Botero maakt bronzen beelden, schilderijen en tekeningen die op het eerste gezicht vooral dikke, opgezwollen mensen en dieren afbeelden. Botero zegt hier zelf over dat het geen dikke mensen zijn, maar dat hij door de omvang van de voorwerpen en lichaamsdelen het relatieve belang daarvan wil aanduiden, en dat het ook het plezier aanduidt. Wij zijn alleszins weg van zijn werken. Ik geniet ten volle van het uitzicht.
Het Museum of Antioquia heeft ook een grote collectie van Botero, aangevuld met stukken van zijn privé-collectie. Zeker de moeite waard. In Park San Antonio is er op 10 juni 1995 een bom van 10 kilo ontploft onder een bronzen beeld van hem tijdens een muziekfestival, waarbij 28 mensen zijn omgekomen. Het stadsbestuur wou de resten van het beeld verwijderen maar Botero stond er op dat het bleef staan als herinnering aan deze zwarte dag en ernaast heeft hij een nieuwe versie van de vogel geplaatst.
Bij deze tour hebben we ook vernomen dat de Belgische architect Goovaerts heel wat gebouwen heeft ontworpen in Medellin, waaronder het cultuurpaleis en het nationaal paleis. Niet slecht voor een Belgske, niet?
We zijn ook nog langs een kerkhof geweest. We hebben er al betere gezien, maar het viel er wel op dat er heel veel jonge mensen hun rustplaats hadden.
Guatapé (meer foto's hier)
Op een anderhalf uur rijden met de bus van Medellin kom je aan bij El Peñón de Guatapé of de rots van Guatapé. Op het hoogste deel aan de zuidoostzijde heeft de granietkoepel een hoogte van 2.135 meter boven zeeniveau. In de rots bevinden zich scheuren, waarvan er een is gebruikt voor de constructie van meer dan 600 treden om naar de top te gaan. Vanaf de rots heb je een prachtig zicht op de omgeving met het meer en de stuwdam, de inspanning meer dan waard. Het meer is enkele weken nog in het nieuws geweest omdat er daar een boot gezonken was.
Het dorpje Guatapé is erg mooi. De verfwinkel doet er gouden zaken!
Op iets meer dan 3u rijden vind je het prachtige dorpje El Jardin. Op het dorpsplein staat het vol met kleurrijke tafeltjes en stoelen, waar het altijd gezellig druk is en veel locals een koffietje of een biertje aan het drinken zijn. Voor een koffie betaal je er zo'n 40 cent. We logeerden er in de bergen met een geweldig uitzicht.
Met onze huisbaas, haar honden en een Engels koppel hebben we ook een wandeling gemaakt naar de koffieplantage van de buren, waar we mee hebben helpen plukken.
Volgende stop was de stad Manizales, de koffiehoofdstad van het land. We logeerden er in het Mountain hostel van een Belg, ex-collega van Bert en Johnny. We kregen er zo'n grote, mooie kamer met salon, zodat we heel veel tijd op onze kamer hebben doorgebracht. In de ochtend keken we de Ronde van Frankrijk en Wimbledon, in de namiddag gingen we de stad verkennen. De blikvanger is er de Catedral Basílica Nuestra Señora del Rosario. De kerktoren is 106 meter hoog en daarmee de hoogste kerktoren van Colombia. Met een gids kan je deze beklimmen en de stad van boven bezichtigen, wat we ook gedaan hebben. Op een tussendek heb je er zelfs een koffiehuis met groot terras. Zo kan je nog wat mensen naar de kerk krijgen, mijn gedacht!
Salento (hier alle foto's)
Ik val in herhaling, maar Salento is weeral zo'n mooi, kleurrijk dorpje, gelegen tussen de bergen. Het is er wel wat toeristischer maar dat maakt dan ook dat er veel keuze is om te logeren en te eten. Onze kamer met balkon had een prachtig uitzicht.
9
De omgeving staat er ook bekend voor zijn waspalmen, de hoogste palm ter wereld. Deze kan je het best bewonderen tijdens een wandeling door de Cocora vallei. Deze boom kan maar liefst tussen de 45 en 60 meter hoog worden en is tevens de nationale boom van Colombia. Doordat boeren de palm gebruikten voor kaarsen, bouwmateriaal en Palmzondag werd de palm met uitsterven bedreigd. Sinds 1985 is de waspalm een beschermde soort. Tegenwoordig is Valle de Cocora één van de weinige plekken ter wereld waar je deze immense palm kunt bewonderen. Je kan de wandeling van zo'n 6u alleen doen, maar wij hebben, samen met een Nederlands koppel en hun 2 kinderen, een gids ingehuurd. Het maakt dat je nog wat langer over de wandeling doet, want hij gaf echt wel veel uitleg, maar we zijn dan ook weer veel slimmer geworden. Onderweg kan je nog kiezen om langs het kolibrihuis te gaan. Het is een hele klim ernaartoe, maar hier kan je de prachtige vogeltjes van erg dichtbij zien. Ze hebben amper schrik van mensen.
Ondertussen zijn wij volop verder aan het genieten hier in Zuid-Amerika. Het ga jullie goed allemaal en tot de volgende episode!
